តែងសេចក្ដី (៦)
ប្រធានៈ មតិទីមួយយល់ថា
“ព្រះវេស្សន្ដរ មានទឹកចិត្តជ្រះថ្លា ក្នុងការលះបង់រាជសម្បត្តិ” ។ ឯមតិទីពីរយល់ថា
“ព្រះវេស្សន្ដរ ពុំមានទឹកចិត្តជ្រះថ្លាក្នុងការលះបង់រាជសម្បត្តិទេ
ការដែលព្រះអង្គសុខចិត្តដើរចេញពីព្រះនគរមកពីខ្លាចអ្នកស្រុកស្រីពិរាស្រ្តតែប៉ុណ្ណោះ”
។ តើអ្នកយល់យ៉ាងណា? ចូរពិភាក្សា។
សេចក្ដីអធិប្បាយ
បន្ទាប់ពីបានសិក្សាស្នាដៃអក្សរសិល្ប៍ពុទ្ធនិយម
រឿងព្រះវេស្សន្ដររួចមកឃើញថា ព្រះវេស្សន្ដរបានធ្វើទានហួសហេតុ
រហូតធ្វើឱ្យអ្នកស្រុកស្រីពិរាស្រ្តកើតក្ដីក្ដៅក្រហាយក្នុងរឿងដែលព្រះអង្គបរិច្ចាគដំរីបច្ច័យនាគេន្ទ្រឱ្យទៅអ្នកស្រុកកលឹង្គរាស្រ្ត។
ម៉្លោះហើយ
អ្នកស្រុកស្រីពិរាស្រ្តសំណូមពរឱ្យព្រះបាទស្រីសញ្ជ័យបំបរបង់ព្រះអង្គចេញពីព្រះនគរ។
ជុំវិញបញ្ហានៃការបរិច្ចាគទាន និងការចាកចេញរបស់ព្រះវេស្សន្ដរ
មានមតិពីរយល់ផ្ទុយគ្នា ក្នុងនោះមតិទីមួយយល់ថា “ព្រះវេស្សន្ដរ មានទឹកចិត្តជ្រះថ្លា
ក្នុងការលះបង់រាជសម្បត្តិ” ។ ឯមតិមួយទៀតយល់ថា “ព្រះវេស្សន្ដរ ពុំមានទឹកចិត្តជ្រះថ្លាក្នុងការលះបង់រាជសម្បត្តិទេ
ការដែលព្រះអង្គសុខចិត្តដើរចេញពីព្រះនគរមកពីខ្លាចអ្នកស្រុកស្រីពិរាស្រ្តតែប៉ុណ្ណោះ”។
តើបណ្ដាមតិទាំងពីរខាងលើនេះមួយណាត្រឹមត្រូវជាង?
ដើម្បីឈានដល់ការបកស្រាយវែកញែកប្រធានខាងលើឱ្យបានស៊ីជម្រៅ
យើងគួរយល់ពាក្យ ជ្រះថ្លា និង រាជសម្បត្តិ ជាមុនសិន។ ពាក្យជ្រះថ្លាមានន័យថា
ជ្រះស្រលះ បរិសុទ្ធ ឥតមន្ទិល ឯពាក្យរាជសម្បត្តិ មានន័យថា សំដៅលើការសោយរាជ្យ
ជាព្រះមហាក្សត្រ ឬជាទីសម្គាល់នៃការគ្រប់គ្រងអំណាច។
ន័យរបស់មតិទីមួយបានកំណត់ថាព្រះវេស្សន្ដរ
មានទឹកចិត្តល្អបរិសុទ្ធក្នុងការលះបង់ការសោយរាជ្យអំណាចជាព្រះមហាក្សត្រ។
ឯមតិទីពីរចង់សំដៅថា ព្រះវេស្សន្ដរពុំមានទឹកចិត្តជ្រះស្រលះក្នុងការលះបង់
អំណាចជាព្រះមហាក្សត្រនោះទេ ការដែលព្រះអង្គសុខចិត្តដើចេញពីនគរមកពីខ្លាចអ្នកស្រុកស្រីពិរាស្រ្តតែប៉ណ្ណោះ។
ក្នុងរឿងព្រះវេស្សន្ដរ
បានបង្ហាញពីការធ្វើទាន របស់ព្រះអង្គសព្វបែបយ៉ាង ដោយមិនរើសមុខឡើយ
អ្វីដែលព្រះអង្គមានទ្រង់ឱ្យជាទានទាំងអស់
សូម្បីតែជីវិតក៏ព្រះអង្គមិនស្ដាយស្រណោះដែរ។ ដោយសារតែការឱ្យដំរីបច្ច័យនាគេន្ទ្រ
ទៅស្រុកកលឹង្គរាស្រ្ត បានធ្វើឱ្យអ្នកស្រុកស្រីពិរាស្រ្ត
កើតក្ដីក្ដៅក្រហាយយ៉ាងខ្លាំង
ហើយអ្នកស្រុកទាំងនោះក៏សុំឱ្យព្រះបាទស្រីសញ្ជ័យនិរទេសព្រះវេស្សន្ដរចេញពីនគរ។
ចំណែកព្រះវេស្សន្ដរវិញសុខចិត្តចាកចេញ ដោយឥតស្រណោះអ្វីឡើយ
ដូចជាសម្ដីរបស់ទ្រង់ទៅកាន់ព្រះបាទស្រីសញ្ជ័យថា “បពិត្របិតា សត្វទាំងឡាយសុទ្ធតែពុំឆ្អែតដោយកាមទាំងអស់។
ហេតុដូចនេះសត្វទាំងនោះរមែងទៅកាន់ទីយមរាជ។ ឯទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំចង់ចៀសវាងទីយមរាជ
បានដោយការឱ្យទាន។ ការឱ្យទានជាអំពើល្អសោះ
តែត្រឡប់ជាមានឈ្មោះជាការបៀតបៀនអ្នកដែនទៅវិញ។ ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំ
ទោះបីចេញទៅរងទុក្ខក្នុងព្រៃ ដែលច្របូកច្របល់ដោយម្រឹគសាហាវ ក៏មានឈ្មោះថាបានធ្វើបុណ្យ
ដែលជាគ្រឿងនាំមកនូវសេចក្ដីសុខ ក្នុងអនាគតដែរ”។ ត្រង់នេះបង្ហាញថាព្រះវេស្សន្ដរ
សុខចិត្តលះបង់រាជសម្បត្តិ ដោយទឹកចិត្តបរិសុទ្ធ។ លើសពីនេះទៅទៀត ទ្រង់យល់ឃើញថា
បើព្រះអង្គមិនចេញទេនោះ នឹងកើតនូវចលាចលពេញទាំងនគរ ហើយទ្រង់ក៏មិនចង់ឱ្យមានសង្គ្រាមកើតឡើងក្នុងស្រុកដែរ។
មិនមែនមានន័យថា ព្រះអង្គខ្លាចអ្នកស្រុកស្រីពិរាស្ត្រ ធ្វើអំពើអវិជ្ជមានចំពោះព្រះអង្គនោះទេ។
ម្យ៉ាងវិញទៀត
ការដែលព្រះអង្គចាកចេញពីព្រះនគរក៏អាចធ្វើឱ្យអ្នកស្រីពិរាស្រ្តទាំងមូលមានការភ្ញាក់រឭកឡើងវិញដែរ។
ជាពិសេសទៅទៀតនោះ រាជសម្បត្តិទ្រង់មិនប្រាថ្នាជារបស់ទ្រង់ឡើយ
ព្រោះទ្រង់សុខចិត្តលំបាកវេទនាក្នុងព្រៃគិរីវង្គត យ៉ាងណាមិញ ពេលព្រះវេស្សន្ដរធ្វើដំណើរកាត់ក្រុងមាតុលានគរ
គឺមានក្សត្រប្រាំមួយម៉ឺនអង្គមកទទួលរាក់ទាក់ព្រមទាំងយាងព្រះអង្គឱ្យសោយរាជ្យនៅនគររបស់គេ
ប៉ុន្តែព្រះវេស្សន្ដរពុំយល់ព្រមឡើយ។ នេះសបញ្ជាក់ឱ្យឃើញថា ទោះជាគ្មានរាជសម្បត្តិនៅចេតុត្តរនគរក៏ដោយ
ក៏មានរាជសម្បត្តិនៅ មាតុលានគរស្វាគមន៍ព្រះអង្គដែរ ពោលគឺព្រះអង្គលះបង់ទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់
ហើយទ្រង់ប្រាថ្នាតែម្យ៉ាងគឺការត្រាស់ដឹងជាព្រះពុទ្ធ។
ដូចនេះព្រះវេស្សន្ដរ
ពិតជាមានទឹកចិត្តជ្រះថ្លាក្នុងការលះបង់រាជសម្បត្តិប្រាកដមែន។
តើព្រះវេស្សន្ដរ
ពិតជាមានទឹកចិត្តជ្រះថ្លា ក្នុងការលះបង់រាជសម្បត្តិ ដោយឥតស្ដាយស្រណោះមែន ឬយ៉ាងណា?
បើយើងបង្វែរអារម្មណ៍មកពិនិត្យមើលលើមតិទីពីរវិញនោះ
ប្រាកដជាឃើញជាក់ច្បាស់ថា ព្រះវេស្សន្ដរពុំមានទឹកចិត្តជ្រះថ្លាក្នុងការលះបង់រាជសម្បត្តិនោះទេ
ព្រោះការយាងចេញពីព្រះនគររបស់ទ្រង់គឺដោយខ្លាចអ្នកស្រុកស្រីពិរាស្រ្ត
ធ្វើកុបកម្មទៅលើព្រះអង្គ និងអាចធ្វើឱ្យទ្រង់សោយទិវង្គតបាន។
ម្យ៉ាងវិញទៀតនៅពេលដឹងថា ទ្រង់ត្រូវប្រជារាស្រ្តបំបរបង់ឱ្យទៅនៅព្រៃភ្នំគីរីវង្គត
ព្រះអង្គក៏មានអារម្មណ៍មិនសប្បាយក្នុងព្រះទ័យសោះ។
តួយ៉ាងនៅពេលចាកចេញពីនគរព្រះអង្គបានបញ្ឈប់រាជរថ ងាកមើលក្រោយឱ្យព្រះនាងមទ្រី
ទតមើលព្រះនគរ ដោយមានព្រះបន្ទូលថា “នុះន៎! ព្រះរាជវាំងរបស់យើង”។
តាមសម្ដីនេះអាចបញ្ជាក់បានថាព្រះវេស្សន្ដរ នៅមានចិត្តអាល័យអាឡោះ ស្រណោះនគរ
និងរាជសម្បត្តិនេះឯង។លក្ខណៈមួយទៀតដែលបញ្ជាក់ថាព្រះវេស្សន្ដរ ពុំមានទឹកព្រះទ័យជ្រះថ្លាក្នុងការលះបង់រាជសម្បត្តិនោះគឺ
បន្ទាប់ពីបានដាក់ទាន នាងមទ្រីរួចមក ព្រះវេស្សន្ដរ បានសុំពរប្រាំបីប្រការ
ពីព្រះឥន្ទ្រាធិរាជ ហើយក្នុងចំណោមពរទាំងប្រាំបីប្រការនេះ មានពរមួយប្រការនោះ
ព្រះអង្គបានប្រាថ្នាថា “សូមឱ្យព្រះបាទស្រីសញ្ជ័យជាបិតា និងអាណាប្រជានុរាស្រ្ត
មកយាងព្រះអង្គទៅសោយរាជ្យវិញ”។ នេះសបញ្ជាក់ឱ្យឃើញរឹតតែច្បាស់ថា
ព្រះវេស្សន្ដរនៅមានទឹកចិត្តស្ដាយស្រណោះរាជសម្បត្តិ
តែដោយខ្លាចអ្នកស្រីពិរាស្ត្រធ្វើគត់ព្រះអង្គ ទើបទ្រង់យល់ព្រមលះបង់ទាំងបង្ខំ។
ដូចនេះព្រះវេស្សន្ដរ
ពុំមានទឹកចិត្តជ្រះថ្លាក្នុងការលះបង់រាជសម្បត្តិនោះឡើយ។
ជារួមមកមតិទីមួយ
ដែលយល់ថាព្រះវេស្សន្ដរ មានទឹកចិត្តជ្រះថ្លាក្នុងការលះបង់រាជសម្បត្តិ
ព្រោះថាព្រះអង្គជាព្រះពោធិសត្វ ហើយទ្រង់គ្មានត្រូវការអ្វីក្រៅពីការបរិច្ចាគទាន
ដើម្បីត្រាស់ជាព្រះពុទ្ធនោះឡើយ។ ឯមតិទីពីរ បានកំណត់ថាព្រះវេស្សន្ដរ
ពុំមានទឹកចិត្តជ្រះថ្លាក្នុងការលះបង់រាជសម្បត្តិនោះទេ ដោយសំអាងថា
ទ្រង់នៅមានចិត្តជាប់ជំពាក់ និងតណ្ហាលោភលន់នេះឯង។
ឆ្លងតាមការអត្ថាធិប្បាយ
វែកញែករួចមកយើងអាចសន្និដ្ឋានបានថាមតិស្របត្រឹមត្រូវ ចំណែកឯមតិផ្ទុយមិនត្រឹមត្រូវទេ។
ព្រះវេស្សន្ដរជាបុគ្គល ដែលមានការលះបង់ខ្ពស់បំផុត ពោលគឺព្រះអង្គហ៊ានលះបង់ទ្រព្យសម្បត្តិ
អំណាច កូន ប្រពន្ធ រហូតដល់អាយុជីវិតរបស់ព្រះអង្គ ក៏ទ្រង់សុខចិត្តដាក់ជាទានដែរ។
ក្នុងនាមយើងជាពលរដ្ឋខ្មែរ យើងត្រូវការមេដឹកនាំ ដែលមានការលះបង់ខ្ពស់គោរព អាណិត
ស្រឡាញ់ សន្ដោសប្រណី និងឈរលើគោលការប្រជាធិបតេយ្យដូចព្រះវេស្សន្ដរ។
No comments:
Post a Comment